با عرض سلام خدمت شما آقای مهندس و عرض تشکر از اینکه سخاوتمندانه به سوالات علاقمندان به آباکوس پاسخ میدهید
یک سوال دارم از حضورتون
در اجزای یک اتصال فلزی جوشهایی که با قید تای مدل شده باشند بدلیل عدم انطباق گره های مش در صفحات مستر و اسلیو منجر به عدم همگرایی تحلیل میشوند.
چنانچه رفتار خود جوش مورد نیاز نباشد ، آیا میتوان قطعات جوش شده بهم را بصورت مرج در نظر گرفت تا عدم همگرایی رفع گردد؟
Dear Mr. Ravaji
First of all I gratitude your kindness and generosity for answering our questions. I need some advice about TIE CONSTRAINT.
In the welded pieces of steel connections (structural joints) which are modeled by Tie Constraint, I have a problem of unconvergent analysis because of the insufficient mesh size in both Slave and Master plane.
Is it possible that the TIE CONSTRAINT be replaced with THE MERGE FEATURE in this case?
- Structural Student پرسیده شده 4 سال پیش
- برای افزودن دیدگاه باید وارد حساب کاربری خود شوید
حسن استفاده از قید tie در این است که کار مش بندی را راحت می کند و دو قطعه می توانند مش بندی کاملا متفاوتی داشته باشند. ولی وقتی دو قطعه را مرج می کنید در محل تماس دو قطعه باید مش بندی مشابهی داشته باشند، بسته به پیچیدگی هندسه مدل ممکن است کمی کار سخت شود ولی با پارتیشن بندی مناسب قابل حل است. بنابراین تفاوتی میان tie و مرج نباید وجود داشته باشد و اگر مرج کردن برای مورد شما راحتتر است از آن استفاده کنید.
Advantage of tie over merging parts is that tie makes meshing easier, parts can have different mesh size and configuration, contrary to merge where parts need to be of same mesh size and configuration at contact area. Depending on your model geometry, that may rise complexity but can be solved by proper partitioning.
Basically there is no physical difference between tie and merge and you can choose the one which is more convenient for your case.
- برای افزودن دیدگاه باید وارد حساب کاربری خود شوید